Hier op mijn berg in de Vogezen zijn de bosanemonen al over hun hoogtepunt heen. Die eenvoudige witte bloemetjes hebben voor mij altijd een grote symbolische waarde. De winters in de Vogezen brengen meestal veel sneeuw in februari, en als die in maart weer is verdwenen kijk ik tijdens mijn dagelijkse wandeling met de honden of ik al ergens de fragiele blaadjes van de bosanemoon naar boven zie komen. En als dat dan zover is, zijn er binnen een week of wat al de eerste knopjes. En als die dan opengaan…. dan begint de lente!
Net als in Nederland was de winter hier ook erg zacht, de eerste bosanemoontjes zag ik nu al eind februari. Des te eerder kwam het gelukzalige lentegevoel!
Als de bosanemonen beginnen af te takelen wordt hun plek in het bos altijd direct opgeëist door een bijzonder plantje: de salomonszegel. Toen ik hier net woonde keek ik met verbazing naar al die levenskrachtige sprieten die ineens uit de grond kwamen en met een enorme snelheid wel een hoogte van 40 centimeter bereikten. Dat moesten toch wel indrukwekkende planten worden! Eenmaal op volle hoogte kwamen er een soort van knoppentrosjes aan de planten te hangen, vol verwachting hield ik die knopjes dagelijks in de gaten. Dat zou toch iets moois moeten worden…
Maar helaas. Eigenlijk zijn de knopjes ook gelijk de bloemen van deze plant. De salomonszegel die zo fier uit de grond komt, maakt tijdens de bloei zijn belofte niet waar.
Maar omdat de natuur een beetje van slag is door het vroege voorjaar, is er inmiddels een ander bloemetje waar te nemen. De pinksterbloem! Normaal begint deze plant zijn roze bloemetjes uit te vouwen als de Salomonszegel al weer op zijn retour is. Maar dit jaar heeft hij hem ingehaald. Pinksterbloemen al ver voor de Pasen!
Ik ben benieuwd of de wilde orchideeën ook zo vroeg zijn dit jaar…
