DOOR: FANNY GLAZENBURG
Als redacteur van Roots ben je soms in de gelegenheid om iets unieks mee te maken. Zo was ik maandag 8 februari getuige van de uitzetting van een Iberische lynx in Spanje. Het woord uitzetting lijkt in dit geval vreemd gekozen. Want het is niet dat die lynx onwelkom is en daarom naar het land van herkomst wordt uitgewezen, maar in feite het terugplaatsen in gebieden waar het dier bijkans was uitgestorven. Deze uitzetting is een mooi voorbeeld dat er bijzondere dingen kunnen gebeuren wanneer diverse organisaties de handen ineen slaan. In dit geval zijn dat diverse lokale en nationale beschermingsorganisaties in Spanje en Portugal die zich verenigd hebben in het Life+ Iberlince-project, in samenwerking met o.a. WWF Spanje en dankzij cofinanciering van de Europese Unie. Begin 20e eeuw waren er nog veel wilde lynxen, maar in 2002 was dat aantal gereduceerd tot minder dan 100.
Daarom zijn er op drie plekken in Spanje en één in Portugal fokprogramma’s opgezet met deze kleine katachtige, waarbij er elk jaar een aantal in natuurgebieden wordt uitgezet. Een ongelooflijke organisatorische klus, omdat er veel kruisbestuiving moet plaatsvinden om inteelt te voorkomen. De lynx die afgelopen maandag in de omgeving van Cuidad Real werd uitgezet, was een ca. eenjarig vrouwtje uit het fokprogramma van Portugal. Mesta, zoals het vrouwtje genoemd was, had er al een paar uur rijden op zitten voordat haar afgedekte kooi in het uitgekozen gebied werd neergezet. Hoewel het een besloten event was, waren er toch zo’n 50-tal mensen komen opdraven om de vrijlating mee te maken. Even was ik bang dat het rumoer van de mensen het dier zou verstoren, maar nadat haar begeleider iedereen op veilige afstand had gezet en hij het teken gaf dat de kooi geopend zou worden (door twee kinderen), verstomde het lawaai en was iedereen in afwachting wat Mesta zou gaan doen. Bij een vorige uitzetting was de lynx namelijk niet volgens de verwachte route vertrokken, maar liep dwars door de menigte heen! Maar Mesta gedroeg zich voorbeeldig. Misschien iets te. Want toen haar kooi openging, trok ze bijna meteen een sprint naar het open gebied haar vrijheid tegemoet. Een ontroerend moment, maar het ging zo snel dat ik slechts één foto kon maken. Die kun je zien bij het artikel dat in het april-nummer van Roots geplaatst gaat worden. Hier alvast een filmpje.
