Wat maakt de bosanemoon zo geliefd?

Rootsredacteur René Alblas blogt over zijn favoriete voorjaarsbloeier: de bosanemoon. En hij vraagt zich af: Wat maakt dit bloemetje nou zo geliefd?

Welke bloem is voor mij nou de ultieme lentebode? Klein hoefblad omdat het al in februari in bloei kan staan? De uitbundige wilde narcis, het maarts viooltje of de knallende dotterbloem?
Van al deze vroege voorjaarsbloeiers word ik heel blij. Maar er is één vroege bloeier die er absoluut uitspringt. Fragiel, fris wit met soms een vleugje roze en prachtig doortekende bloemblaadjes… Ik heb het over de bosanemoon.
In de bossen rondom mijn huis in de Vogezen komen eind februari vaak al de eerste blaadjes naar boven en half maart staan de eerste witte bloemetjes in bloei. En dat is zo mooi!

Foto: Hans van Wijck

Niet de enige

Ik ben niet de enige bosanemonen-gek. Kijk maar eens naar de inzendingen van de Roots fotowedstrijden, de bosanemoon is met stip de meest gefotografeerde bloem! Veel creatieve fotografen gaan bij het zien van een bosanemoon helemaal ‘los’. Het tere bloemetje lijkt aan te zetten tot creatieve uitspattingen met veel onscherpte, mooi gefilterd licht en allerlei schilderachtige effecten.
Hoe zou dat komen? Heeft het iets met de vorm van de bloem te maken? Die is nogal basaal, ongeveer zoals een kind een bloem tekent. Een archetypische bloem dus.

Of heeft het iets te maken met het tijdstip? Na een grauwe winter kun je een enorm verlangen hebben naar iets wat bloeit.

Foto: Elly Riemens

Foto: Bert Kok

Weinig blad

Of heeft het iets te maken met de verhouding bloemen/blaadjes? Vaak worden planten met veel en groot blad en hele kleine bloemetjes als ‘gewoon onkruid’ beschouwd, terwijl planten die relatief weinig blad hebben zoals de bosanemoon (en de orchidee) als bijzonder worden gezien.

Of heeft het iets met de grote hoeveelheid te maken? Als er ergens bosanemonen staan, zijn dat meestal hele grote groepen. Saaie bosgrond verandert op die manier in een sprookjestapijt. En zo’n tapijt kan een gevoel oproepen van ‘zo slecht gaat het nog niet met de natuur’. Bij mij werkt het zo!
Ik zou er nog één reden aan toe kunnen voegen: de herstelkracht van de bosanemoon. Als er aan het eind van de winter een tractor door het bos heeft gereden en de lompe bestuurder dwars door alle potentiële anemonenplekken is gerausd, maak ik me altijd zorgen. Komen ze nog wel terug? En ja hoor, een maandje later komen ze toch weer naar boven. En kan de lente echt beginnen!