Redacteur Daniël Mulder werkt voor het juninummer van Roots aan een wandelroute door het Ballastplaatbos in het Lauwersmeer en hoopt op een glimp van de zeearend…
Het is een tintelfrisse lenteochtend in april, zo’n ochtend waarvan je denkt dat iedereen die vrij is de natuur in trekt. Misschien is dat ook zo, maar dan zijn de mensen niet naar het Lauwersmeer gegaan. Of specifieker: niet naar het Ballastplaatbos. De wandelpaden zijn er heerlijk leeg, maar stil is het niet: vanuit de struiken en bomen klinkt een aanhoudend geroezemoes van vogels. Nauwelijks ben ik 500 meter onderweg of er scharrelen al drie putters in een els. Op het gebied van vogels ben ik snel tevreden, dus ik blijf ze een minuut of vijf volgen. Dieren en planten worden bijna altijd mooier wanneer je langer naar ze kijkt.
Foto: Lennard Kazen
Ik ben op weg naar de uitkijktoren in de verste hoek van het Ballastplaatbos. Die toren heet Achter de Zwarten. Later tijdens de wandeling ontdek ik dat Staatsbosbeheer recent een nieuwe uitzichttoren heeft gebouwd, die ook Achter de Zwarten heet. Deze staat in de buurt van bungalowpark Suyderoog. Mocht je ooit een date hebben in dit gebied, spreek dan duidelijk af in welke toren je elkaar treft.
Ganzenpaniek
Hoewel ik dus geen mens tref onderweg, staan er tot mijn verbazing wel een man en een vrouw (en een hond) op de uitkijktoren. Een uitkijktoren is ergens toch een soort lift, je kunt moeilijk niets zeggen wanneer je elkaar treft in een kleine ruimte. Het zijn gelukkig vriendelijke mensen die niet steeds zeggen: “Daar vliegt die en die, en hoor ik daar zus en zo fluiten?” Wel wijzen ze waar het nest van de zeearend is. “Daar op dat eiland in die bomen.” In de verte ligt inderdaad een eiland met bomen. Helaas vliegt er nergens een deur (zo noemen ze een zeearend ook wel) door het luchtruim. “Dan was het paniek geweest onder de ganzen”, zegt de mevrouw.
De ganzen scharrelen hier nog rustig in het gras.
Ze zijn hier om de zeearend te zien. “De slechtvalken vliegen je om de oren in Amsterdam, maar een zeearend hebben we niet”, aldus de vrouw. Daarom maakt ze nog maar een foto van een kwikstaartje. Ook zo’n vogel die het waard is om langer te bestuderen. Na een tijdje ga ik verder. De man: “Wij blijven nog, wie weet komt die zeearend nog tevoorschijn.”
De nieuwe uitkijktoren.
Later sta ik alleen op de nieuwe uitkijktoren. Een karrenvracht ganzen scharrelt in de buurt van de toren. Iets wat op een bankje lijkt zit vast met een metalen pen. Ik maak die los en dan valt de bank – die geen bank is, wat wel is onduidelijk – met een harde klap naar beneden. De ganzen vliegen massaal in paniek op.
“Sorry, ik ben geen zeearend”, roep ik tegen de ganzen.
Foto header: Arjan Kasbergen
