Wie vertrekt laat iets achter, een eiland bijvoorbeeld. Vanaf het bovendek van de veerboot zie ik Vlieland krimpen. Wat eerst nog een eiland was van 19 kilometer lang wordt al snel een streep en dan een stip zonder vuurtoren, duinen, bomen en mensen. Over de Waddenzee raast een stevige wind, die zorgt voor stuivend water waardoor het uitzicht nevelig is. Sneller dan bij helder weer verdwijnt Vlieland in het grote niets van de zee.
De zee. Vanaf het strand vind ik de zee zeer aantrekkelijk, maar eenmaal op zee moet je niet nadenken over waar je bent. En vooral: waar je niet bent. Aan land. Ergens in ons lichaam zitten nog sporen van vissen en reptielen verborgen, dat zal verklaren waarom sommige mensen in een boot de oceanen bedwingen. Maar hoe graag mensen ook varen, altijd is er dat huppeltje van het hart als een strook land oprijst uit het grijze zeewater. Land is leven. De zee is vooral heel veel leegte.
De zee. Vanaf de oostpunt op Vlieland, ook wel Witte Lid genoemd op de kaart, kun je zien dat de Noordzee en de Waddenzee echt bestaan en twee verschillende wezens zijn. Het strand op de oostpunt is steil en duikelt de diepte in. Het water kolkt er, schuimt, trekt en duwt. Je ziet twee zeeën met elkaar armpje drukken.
Een stel zeekanoërs merken hoe sterk het water is. Een kanoër kantelt en kan niet eskimoteren. Twee handen wapperen hulpeloos in de lucht langs beide kanten van de omgeslagen kano. Een andere kanoër helpt haar. De half verzopen vrouw lacht wel, maar haar ogen hebben even in de duistere ogen van de zee gekeken. Het duurt even voor ze verder peddelt. Ik zwem een stukje de zee in. Maar als ik geen land meer voel en de zee zacht maar beslist haar waterarmen om mij heen voel slaan, zwem ik snel terug. Sommige omhelzingen zijn dodelijk.
Op het achterdek van de veerboot blijf ik nog even staan om te zien of Vlieland echt is verdwenen. Het witte schuimspoor van de veerboot laat zien waar ik vandaan kwam. Maar ook dat spoor lost op in zee.
De zee. Ze geeft veel, maar neemt nog meer.
