DOOR: RENÉ ALBLAS
Is fotografeertalent erfelijk? Opvallend vaak blijken goede fotografen een vader te hebben die ook prima met een camera om kan gaan. Een prachtig voorbeeld is mijn goede vriend Vincent Munier. Zijn vader, Michel, heeft weliswaar nooit als professioneel fotograaf gewerkt. Maar de schitterende foto’s van ‘zijn’ Vogezen kun je met gemak professioneel noemen. Vincent, die inmiddels tot de wereldtop behoort, maakte samen met zijn vader een aantal boeken. En omdat hun fotografie zo symbiotisch is, staat er bij de foto’s niet eens wie wat heeft gemaakt.
Dat Vincent de top in natuurfotografie heeft bereikt is echter niet helemaal de schuld van papa Michel. Toen de gesjeesde scholier Vincent ooit aan zijn ouders vertelde dat hij van fotografie zijn beroep wilde gaan maken, was de reactie afwijzend. “Jongen, het is mooi dat je zo graag in de natuur bezig bent, maar daar kun je geen droog brood mee verdienen.” Hij zette toch door en bewees het tegendeel!
Voor de Roots van maart, met als thema ‘Familie’, interviewde ik een aantal Nederlandse fotografenvaders en hun zonen. Wat daarbij het meest opvalt zijn de kansen die veel natuurfotograferende vaders hun zonen bieden. “Als ze willen krijgen ze van mij een goede camera om hun nek”, aldus fotograaf Jan Smit over zijn twee zonen. Dat betekende een gespreid bedje voor zoon Mart, die inmiddels zelf een prijswinnende natuurfotograaf is.
De opvallendste uitspraak deed Louis Pattyn (13), zoon van fotograaf David Pattyn. Hij vindt het heel leuk om mee te gaan in de hobby die zijn pa heeft ‘aangedragen’ maar hij heeft geen zin om professioneel fotograaf te worden. Want volgens Louis “kun je dan niet meer zelf bepalen wat je fotografeert”. Wel een heel ander beeld van het natuurfotografenvak als de jonge Vincent Munier!
Wat me ook opviel is de warme band tussen vaders en zonen. Want hoe individueel natuurfotografie ook kan zijn, alle ondervraagden hadden een zeer positief gevoel bij het er samen opuit gaan. Met z’n tweetjes ergens uren in de kou of in het donker zitten wachten totdat het noorderlicht zich laat zien of dat er een das of een zwarte beer opduikt. Onvergetelijke vader-zoon momenten zijn dat.
En dat zoiets dan ook nog mooie plaatjes op kan leveren, is eigenlijk bijzaak.