Het mistmysterie is hier, niet bij de IJssel maar in de Maasduinen, mooi vastgelegd door Edwin Giesbers.
Als het mistig is loop je letterlijk met je hoofd in de wolken. Mist kan ook in het hart voor een intense ervaring zorgen. Voor dat bijzondere mistgevoel heeft iemand een ingewikkelde naam bedacht, maar dat ontdekte ik pas later.
Het was tijdens het uur van de wolf, het uur van het blauwe winterlicht. De zon stond ergens ver weg in het heelal te branden, verder weg dan op alle andere dagen. Ik rende langs de IJssel door een landschap dat langzaam bezig was te verdwijnen. Alles rook naar vocht, takken waren bezaaid met dikke druppels, overal ontwaakten schaduwen. Er was geen mens of vogel te bekennen. Nergens een zweem van geluid.
In die mengeling van schemer en mist gebeurde het: ik wist niet meer of ik droomde dat ik liep of dat ik werkelijk aan het hardlopen was. Ik had het gevoel dat ik onderdeel werd van het landschap, de mist, de schemer en langzaam ijler werd. De runners-high, het bijna mythische gevoel onder hardlopers dat je lijkt te zweven en alles vederlicht gaat, was het beslist niet. Dat voelt eerder als onoverwinnelijk, bijna roofzuchtig. Dit was gevoel was vrediger.
In het boek Zoektocht naar het paradijs van ontdekkingsreiziger Arita Baaijens las ik dat theoloog Rudolf Otto deze ervaring numineus noemt. Tijd en ruimte lijken vloeibaar te zijn en het ontstaat meestal wanneer je alleen bent in de natuur en als het mistig is of als het schemert. Het lijkt erop dat de harde grenzen tussen buiten- en binnenwereld dan beter in elkaar overvloeien. Mist en schemer kunnen meer dan je denkt.
Sommige mensen verstaan tijdens zo’n numineus moment zelfs de taal der dieren, maar dat kan ik niet bevestigen. Want na een tijdje passeerde ik een groep kauwen in een boom. Hun krassende stemmen zongen in de mist, maar ik hoorde hoogstens hoongelach om de hollende mens.
