Eén van de meest spectaculaire natuurverschijnselen van de lage landen – de edelhertenbronst – loopt weer op z’n eind. Vanaf half september kon je het betoverende burlgeluid horen. Op sommige plekken is het inmiddels weer stil en hier en daar gaat het geburl nog verder. Het geluid is mooi, maar als je het dan ook nog kunt zien en fotograferen ben je een prachtige natuurervaring rijker. Roots fotoblogger Bert Kok vertelt.
“De tweede week van september, dan begin ik zo langzaamaan wat onrustig te worden. Is de bronst al bezig of zal het volgende week dan eindelijk losbarsten? Nauwlettend hou ik de social media in de gaten en gooi ik her en der wat lijntjes uit om wat extra informatie te krijgen. Viavia krijg ik te horen dat er voorzichtig al wat geburld wordt, eindelijk! Tijd om op pad te gaan!
Eerst de uitkijktoren
In het gebied waar ik de edelhertenbronst fotografeer (het Weerterbos), kun je op verschillende plekken staan. Zo is er een hoge uitkijktoren. Vanaf deze toren, die drie verdiepingen telt, heb je een mooi overzicht over het hele open veld. Voor foto’s vind ik deze toren minder geschikt, je staat simpelweg te hoog waardoor je niet op ooghoogte van de dieren zit. Nadat ik op de hoogste verdieping van de uitkijktoren heb gestaan, weet ik waar de dieren zitten en ga ik verder op pad. Ik kies een strategische positie, waar ik de edelherten verwacht tegen te komen. Nu is het een kwestie van geduldig afwachten.
Een imposant edelhert
In de verte hoor ik het geburl van een edelhert, nog wat verder een burl als antwoord. Naarmate de tijd verstrijkt komt het geluid steeds dichterbij, totdat ik een imposant edelhert in beeld krijg. Ver weg, maar niet te missen. De kleine gestalte komt steeds dichterbij, het geluid zwelt aan. Totdat hij uiteindelijk vlak voor mijn lens staat. Wat een geweldige imposant dier, deze bok. Het grote gewei, met de slierten gras er nog in, wordt met groot gemak naar achteren gegooid. Dan dat geluid: kippenvel!
Techniek
Ik heb een druilerige dag uitgekozen om te gaan fotograferen. Dikke wolken aan de lucht, waar met regelmaat een stevige regenbui uitvalt. Juist door deze bewolking krijg je een mooi diffuus licht, dat geeft wat meer sfeer dan een middagzonnetje. Doordat deze bok lekker dichtbij staat, ik schat op zo’n vijftig meter, wordt de achtergrond mooi wazig. Hiervoor gebruik ik het laagst mogelijke F-getal (f/6.3) en zoom ik zo ver mogelijk in (600 millimeter). De ISO stel ik in op 1600, en de camera berekent de sluitertijd (1/800 seconden). Mijn statief zet ik op ooghoogte van het edelhert en ik schakel liveview in. Omdat de bok op dezelfde plek blijft staan, kan ik handmatig op zijn oog scherpstellen. Dit werkt, in combinatie met liveview, nauwkeuriger dan mijn autofocus. Zeker bij een kleine scherptediepte (klein F-getal), dan kan de autofocus er wel eens nét naast zitten.”
Zo klinkt een burlend hert:
De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Tips
• De bekendste plek voor edelherten is natuurlijk de Veluwe. Daarnaast vind je edelherten in de Oostvaardersplassen en in het Weerterbos.
• Voor de optimale beleving van de edelhertenbronst ga je voor zonsopkomst (indien toegestaan) of tegen de avond.
• Overdag kun je de bronst ook fotograferen, maar dan is het licht wat uitdagender. Kies dan, net zoals Bert Kok heeft gedaan, voor een bewolkte dag.
• Zorg voor voldoende ‘millimeters’. Een minimum van 300 millimeter is aan te raden.
• Neem eens wat omgeving mee in je foto’s, daarmee kun je je onderscheiden van andere fotografen.
Meer lezen over het fotograferen van burlende herten.
Op de site van Roots vind je nog veel meer inspirerende natuurfotografietips.
