Ze zijn er weer – en dit jaar extra vroeg – de orchideeën op mijn eigen berg. Hoe het komt weet ik niet maar als ik eind april/begin mei de knalroze orchideeën weer uit de grond zie kruipen word ik altijd erg blij. Het geeft een gevoel alsof ik een heel bijzonder cadeau heb gekregen. Bevoorrecht bijna.
Dat komt zeker door de bloem zelf, het is een zeer robuuste plant die afwijkt van alle ‘gewone’ voorjaarsbloemetjes die op mijn berghelling staan. Vergeetmijnietjes, speenkruid, longkruid, ereprijs en nog zowat van die prachtige, fragiele ‘onkruidjes’. De orchidee met haar brede stengel en haar stevige bloemen knalt daar tussenuit. ‘Tropische plant met prachtige bloemen in allerlei kleuren’, staat er in mijn woordenboek vermeld. En misschien is dat het ook wel, de plant doet tropisch aan, niet echt Noord of Midden Europees. En toch staat hij hier!
Voor mij is er nog een tweede reden waarom ik zo enthouisast word van mijn orchideeën. Toen ik samen met mijn vrouw Ellis zeven jaar geleden op zoek was naar een huis in de Vogezen hadden we ons oog al laten vallen op ons huidige huis. Maar het is een grote stap dus we wikten en we wogen een paar weken. Op een mooi weekend in april gingen we er nog een keertje kijken. Het huis stond leeg en we kregen de sleutel van de makelaar. ‘Blijf er de hele dag’, was zijn advies, ‘en struin lekker door het huis en over het bijbehorende grondstuk.’ Dat deden we. En aan het eind van de middag viel mijn oog op een forse knalroze bloem ergens in een uithoek van ons mogelijk toekomstige terrein, een bloeiende orchidee! Het huis was prachtig, de omgeving wonderschoon, maar toen wisten wij het zeker: met zoiets moois in de tuin moest dit ons huis worden!
