Niets is ook iets. Korter kan kosmoloog Lawrence Krauss in ‘Een universum uit het niets’ het niet samenvatten. Dat rotzinnetje is volstrekt logisch en volkomen krankzinnig tegelijkertijd. Want als niets iets is, is iets ook niets.
Daar zit ik dan op een maandagochtend in een Veluws bosgebied, dat ook nog eens de naam Siberië draagt. Autogeraas klinkt in de verte, als een soort kosmische achtergrondstraling. Het moet nog tien uur worden, maar mijn hoofd voelt al zo zwaar dat ik het liefst onder de donkergroene bladerdeken wil kruipen om eens goed te tobben over alles en niets en over leeg en vol.
“Dankzij de wetenschap kunnen we met een gerust hart een streep zetten door god”, beweerde ik recent nog op een feestje, dat veel te laat eindigde. Daarna fietste ik door een leeg en donker bos naar huis, en was iets minder zeker over die uitspraak. Het was nieuwe maan en aardedonker. Ik zag niets dan stroperige, zwarte leegte, maar ik meende wel steeds iets te zien scharrelen in die holle duisternis.
Eenmaal thuis keek ik hoe het buiten licht werd. De aarde groeide langzaam zichtbaarder en boven mij doofden één voor één de sterren.
