Vorige week ontdekte ik “iets roods” in mijn tuin. Het zal toch niet waar zijn, dacht ik. Maar jawel, op 25 juni al een inktviszwam in mijn tuin, dat is best bijzonder!
Inktviszwammen zijn sowieso vrij zeldzaam, en normaal vind je ze in augustus en september. Dat was dus een hele vroege.
Het verhaal achter deze exotisch zwam blijft me altijd boeien. Oorspronkelijk komt de inktviszwam voor in Australië en Nieuw Zeeland. In 1913 dook de paddenstoel voor het eerst op in Frankrijk, in de Vogezen, bij het plaatsje Raon- l’Etape. Even later verscheen dezelfde zwam ook nog bij Bordeaux. Hoe de inktviszwam hier is terechtgekomen blijft giswerk.
Vermoedelijk zijn de sporen meegekomen op schepen met wol. Maar de kans bestaat ook dat er soldaten uit Australië die meevochten in de eerste wereldoorlog de sporen aan hun laarzen en kleding droegen.
Vanuit de Vogezen, mijn huidige woonplek, breiden de inktviszwammen zich langzaam uit over Europa. In Duitsland werd hij voor het eerst in 1934 bij Karlsruhe waargenomen. Zwitserland volgde in 1942. Daarna ging het verder zuidwaarts (Spanje, Italië) en oostwaarts (Slovenië, Polen) en tenslotte noordwaarts (Zuid Zweden). In Nederland is het eerste exemplaar in 1973 waargenomen, nog steeds is het een zeldzame soort. De meeste exemplaren zijn in Drenthe gezien, verder zijn ze af en toe in Limburg en Gelderland waargenomen. Ook Texel is inmiddels bereikt.
De inktviszwam begint met een ei, net boven de grond. Dat ei kan tegen een stootje, zelfs als het (enigszins) vertrapt wordt, komen er een paar dagen later de kenmerkende rode tentakels uit. Het aantal tentakels kan variëren van 4 tot 7.
Zo mooi als hij is om naar te kijken, zo vies is de geur. Hij behoort tot de familie van de stinkzwammen en dat is duidelijk! De geur wordt vaak omschreven als een lijkenlucht.
Maar hoe dan ook, ik blijf genieten van dit exotische monstertje dat af en toe even langskomt. Vanochtend (30 juni) was er niets meer te zien op de plek waar afgelopen zondag nog dit fiere exemplaar stond.