Op safari gaan in een heet, stoffig, vochtig en ver-weg-land is meestal dit: hobbelen over slechte wegen met een instabiele maag vanwege het ‘local food’ van de ‘local market’, een onwetende gids die af en toe in matig Engels roept ‘rice makes strong and tiger maybe later’, een norse chauffeur die in slaap dommelt terwijl je langs een ravijn rijdt, een slang op het wandelpad in de jungle op 5 uur lopen van de bewoonde wereld en een gids die mompelt: ‘Not dangerous… I think’, enzovoort. Iedereen die ooit een safari heeft gemaakt heeft zijn eigen versie, maar altijd zijn de ingrediënten ziekte, ellende, tegenslag, hitte en heel soms een waarneming van een lokale merel op een tak.
Iel en doorschijnend
Wat een verademing is het dan om op een doordeweekse avond in eigen huis een mini-safari te maken. De thermostaat noteerde 20 graden. Er was koffie en koek. In het toilet zat een iel en licht doorschijnend spinnetje met op het lijfje een streepjespatroon. Het wandelde een beetje heen en weer en ik kon rustig mijn camera pakken, de spinnenzoekkaart opzoeken en nog een koffie inschenken.
Foto: Wikipedia / Fritz Geller Grimm
De spin had een prachtige naam: getijgerde lijmspuiter, niet eens een heel alledaags spinnetje. Met zijn zwarte vlekjes en strepen en witgele kleur inderdaad net een geëvolueerde tijger. Het is geen lui spinnetje dat een beetje in zijn web lummelt tot er een domoor in vliegt. Deze is pro-actief en gaat zelf op jacht. Is er een prooi in zicht, dan besluipt de lijmspuiter deze en spuugt er, vanuit een gifklauw, een kleverig en giftige spinselgoedje overheen. Daarna volgt een Dracula-scène.
De getijgerde lijmspuiter is in mijn toiletruimte aan het jagen, dat betekent dat er meer dierenleven valt te ontdekken in deze mini-jungle. En als er iemand bij mij op bezoek is en naar het toilet moet zeg ik voortaan: ‘Er zit ook een getijgerde lijmspuiter, not dangerous… denk ik.’
Foto header: Daniël Mulder
