Slakken komen van Mars én Venus, blogt Roots-redacteur Daniël Mulder. Dat maakt hun leven veel leuker. En ze eten ook graag oud nieuws.
Op een oude en natte krant in de schuur zat een slak. Mogelijk wilde het weekdiertje zich vermaken over de gender-kwestie, die Nederland onlangs enige tijd verdeelde, een onderwerp waar slakken gewoonlijk de schouders over ophalen. Slakken zijn namelijk genderneutraal: ze zijn zowel man als vrouw. Hermafrodiet heet dat. Ik probeer mij voor te stellen wat het Ministerie van Weekdier en Welzijn gebruikt als aanhef wanneer er een brief wordt verstuurd: ‘Geachte heer en mevrouw…’ of ‘Geacht schepsel…’
De discussie over genderneutraliteit is trouwens echt iets voor volwassenen. Kinderen zijn flexibeler en minder ingewikkeld, of misschien begrijpen ze slakken gewoon beter. In ieder geval mijn middelste dochter. Die zei onlangs tegen mij: “De ene dag voel ik mij meer meisje en heb ik zin in meisjeskleren, de andere dag heb ik meer zin in jongenskleren want dan voel ik mij meer jongen.” Ik zei: “Dat is prima, slakken hebben dat ook, alleen kunnen die nooit van kleren of van huisje wisselen.” “Dat lijkt mij saai”, zei ze.
Ik durfde het nog niet aan om haar als 7-jarige te vertellen over het wonderlijke seksleven van slakken. Namelijk dat tijdens de paring de ene slak de rol van man op zich neemt en de andere die van de vrouw. En soms doen ze het nog eens dunnetjes over en draaien ze de rollen om. Naaktslakken zijn praktischer ingesteld: die wisselen gelijk de mannelijke geslachtscellen uit en bevruchten elkaar dus tegelijk.
Mensen hebben moeilijk doen tot kunst verheven, daarom staat de krant dagelijks vol met gedoe en problemen. Slakken weten trouwens wel raad met de krant. Als een van de weinige dieren kunnen ze namelijk cellulose verteren. Cellulose is de stof waarvan bomen en bladeren zijn gemaakt. Daarom zitten slakken soms op een vochtige krant. Het nieuws interesseert ze geen snars. Ze hebben gewoon honger.
Foto header: Thea Bezemer-Verdoorn
