Bomen zijn geen zombies

Over bomen kun je eindeloos bomen. Vooral buren. Bomen zijn namelijk een bron van ruzies. Nee, dat zeg ik verkeerd. Bomen zijn prachtige aanleidingen voor ruzies. Ze nemen zon weg, ze zorgen voor veel vallend blad, ze dreigen om te waaien op het huis van de buren. Er zijn redenen genoeg te verzinnen om bomen te verafschuwen. De boom in kwestie staat er meestal maar een beetje beteuterd bij. En met een beetje pech krijgt die ook nog een zaag in de rug.

Bomen moeten vaak bloeden voor dingen die mensen doen. Ze hebben heus wel een paar rechten, maar die zijn zo geschonden en staan ook nog eens op de huid van hun voorouders geprint. Dat doet pijn. Een boom is ook vaak het haasje als iemand er met een auto op botst. Als het ongeluk diegene fataal is, zoeken de nabestaanden vaak een schuldige: een boom loopt niet weg dus die is snel gevonden. Menselijke onhandigheid wordt een boom vaak fataal.

De Franse filosoof Alain Finkielkraut schreef een mooi essay over dit onderwerp met de titel Smerige platanen. Hij citeert een woedende nabestaande die zegt: “Een boom kan vervangen worden, een leven niet.” Bomen behoren in de visie van sommige mensen dus tot het rijk der doden. Het zijn levende zombies. Ik geef toe, het is lastig om een boom als iets levends te beschouwen, maar gebrek aan inlevingsvermogen is een mager argument om ze om te hakken.

In mijn ogen zijn bomen helden. Ze geven zuurstof, slaan CO2 op, ze zijn mooi om naar te kijken en hun schaduw is op een hete dag veel fijner dan de schaduw van een parasol. Er is nog een reden om ze te koesteren: eigenbelang. Want uit Amerikaans onderzoek van de United States Forest Service blijkt dat ze ook nog eens meer dan 850 Amerikaanse levens per jaar redden omdat ze fijn stof filteren uit de lucht. Daardoor besparen bomen ook nog eens miljoenen aan ziektekosten.

Een boom omhakken omdat je ruzie hebt met je buurman kan je uiteindelijk dus duur komen te staan.