Een paar flinke regenbuien en vervolgens een paar warme nazomerdagen. Dan gaan er bij mij altijd een paar belletjes rinkelen. Zouden ze er weer zijn dit jaar? Die stinkende spacemonsters met hun rode tentakels, oftewel de inktviszwammen?
Vorige week had ik al een paar zielige verlepte exemplaren gezien. Maar gisteren kwam mijn vrouw enthousiast thuis na een boswandeling met de honden: “Er staat een hele mooie inktviszwam hier in het bos achter het huis!”
Ik liet mijn zojuist gezette koffie staan, griste de camera en statief uit de kast en holde naar de door haar beschreven plek. Voor mooie, gave paddenstoelen is haast geboden, voordat je het weet heeft weer een of ander diertje er zijn tanden in gezet.
Van verre zie ik al het surrealistische rood van de inktviszwam. Hij is prachtig, buitenaards mooi! Ook al mist hij een halve tentakel. Is er toch al weer zo’n snoeperd langs geweest. De inktviszwam is een stinkzwammensoort en dat kun je ruiken, maar gelukkig biedt de lekkere vochtige bosgeur een mooi tegenwicht.
Telkens als ik deze zwam tegenkom verbaas ik me weer, waar komt zo’n buitenaards model vandaan? Het antwoord op die vraag luidt ‘Australië’, daar is het een inheemse zwam. Op de één of andere manier is dit rode monster in het begin van de 20e eeuw naar Europa gekomen en dook voor het eerst op in –jawel- de Vogezen! Sommige experts zeggen dat de sporen van deze zwam met Australische soldaten zijn meegekomen toen zij hier in de Eerste Wereldoorlog kwamen vechten, anderen denken dat de sporen in Australische wol zijn meegekomen.
Hoe dan ook, ik vind het de meest sensationele zwam van de Vogezen. En nu, na 100 jaar kunnen we toch wel stellen dat het een echte Vogezenzwam is geworden. Overigens breidt hij zijn Europese territorium heel langzaam uit, in Nederland is hij voor het eerst in 1973 gezien. Wil je hem gaan zoeken, dan is het nu de tijd om op pad te gaan. Zijn bloeitijd is tussen juli en september.
