Foto: Beverley Brouwer
Ineens wemelde het van de mussen in mijn tuin. Soms zaten er wel 25 op een rij. Ik had ook een flinke driesterrenvetbol hangen boordevol wormen en ander lekkers, maar die hing daar al dagen onaangeroerd. Het was dus een raadsel waarom de mussen ineens deze kleine ‘snackbar’ hadden ontdekt. Nog groter was het raadsel dat ze ook ineens weer waren verdwenen. Geluk en wanhoop zijn als licht en schaduw.
Een paar dagen later sprak ik mijn buurman. Een fanatieke vogelaar die een half maandsalaris rondstrooit in zijn tuin. “Ik had wel 25 mussen in mijn tuin, maar ineens waren ze weer weg”, vertelde ik. “Hoe kan dat?” Mijn buurman: “Ik was een paar dagen op reis en ik heb niet gevoerd, misschien lag het daaraan. Ik had vandaag geloof ik wel honderd mussen in mijn tuin.”
Later die dag keek ik naar mijn verlaten vetbol. Ineens snapte ik ook waarom er in de winter nauwelijks een vogel in mijn tuin is te zien. Die zitten allemaal een paar tuinen verder omdat daar het meeste voor ze valt te halen. Omdat mijn buurman meer geld uitgeeft aan voer, heeft hij alle vogels in zijn tuin.
Natuur begint schaarser te worden in Nederland, hoor je vaak. Als dat waar is dan verandert natuur langzaamaan in een luxeproduct. En luxeprodocten zijn vaak ook statussymbolen. Niet de grote van de auto of de merkkleding van de kinderen bepaalt straks je status, het draait erom wie de meeste dieren in zijn tuin heeft zitten. De nieuwe rijkdom valt af te meten aan de biodiversiteit op je grondgebied.
Nu heeft een of andere Griekse filosoof wel eens beweert dat rijkdom niet bestaat uit het hebben van grote bezittingen, maar dat je juist weinig moet willen hebben. Dat kan allemaal wel waar zijn, maar ik wil gewoon vogels in mijn tuin. En veel ook. Nu oogt mijn tuin als een speeltuin zonder kinderen op een miezerige dag: verlaten en doods. Een vogelloze tuin is pure armoede.
