Rootsredacteur René Alblas ontdekt een waterspreeuw en verbaast zich over zijn eigen vogelkennis.
“Toegegeven, ik ben geen echte vogelaar. Maar dat weerhoudt mij er niet van te genieten van al dat gevederde spul om mij heen. En een beetje kennis van vogels verhoogt natuurlijk wel de pret. Zoals de schemerroep van de bosuil, het hoongelach van de groene specht en de trouwe koolmeesjes die ieder jaar weer nestelen in mijn vogelhuisjes.
En soms blijk ik nog meer vogelkennis te hebben dan ik dacht. Zo wandelde ik laatst langs een snelstromend beekje vlakbij mijn huis in de Vogezen. Met één oog lette ik op Mikkeli, de hond die ik bij mij had, en met mijn andere oog hield ik het stroompje in de gaten. Want daar bewoog iets. Er zoefde iets, er trippelde wat. En toen dacht ik ineens: nee maar, het is een waterspreeuw! Ik was verbaasd van mijn eigen constatering. Hoe weet ik nou zo zeker? En toen moest ik denken aan een persreis naar de Franse Jura, een jaar of 10 geleden. Ik was daar met fotograaf en vogelkenner Vincent Munier en hij wees mij daar meerdere malen op die chocoladebruine schichten boven het water, de cincle plongeur, oftewel de waterspreeuw.
Chocoladebruin
En hoewel het dus al een tijdje geleden was, herkende ik hem direct. De chocoladebruine kleur is zo kenmerkend. Eigenlijk doet het een beetje denken aan een labrador, de chocoversie van dit hondenras staat al jaren in de belangstelling. En, toegegeven, het is een prachtige kleur. De bovenkant van de waterspreeuw is altijd choco, gecombineerd met een witte keel en borst. De buik van de Vogezen waterspreeuw was ook choco (dat is de Midden Europese versie), maar de Scandinavische waterspreeuw heeft een zwarte buik,. En dat is ook degene die je in de winter in Nederland tegen kan komen.
Het is een bijzonder beestje. Met gemak duikt hij helemaal onder water, op zoek naar insecten. Hij loopt heel comfortabel over de bodem omdat hij een soort van zuignappen onder zijn poten heeft.
Tijdens mijn wandeling observeerde ik het beestje een poos. Maar ineens was ie weg.
Zijn lichaamskleuren matchen zo goed met zijn omgeving (het grijze water, het witte schuim en de bruine rotsen) dat ie gewoon ‘verdwenen’ was in zijn omgeving.
Maar het trotse gevoel blijft: ik ken meer vogels dan ik dacht!”
