Dat was even schrikken. Afgelopen zondag lag er zomaar een vos aan de achterkant van ons huis. Vossen zie ik regelmatig hier in de Vogezen, maar dan rennend door de bossen, meestal geschrokken door mijn aanwezigheid of die van mijn honden.
Maar deze bleef gewoon liggen. Voorzichtig benaderde ik het dier. Toen ik vlakbij was probeerde het zich op te richten, maar dat lukte niet. Een zieke vos dus. Samen met mijn vrouw bekeek ik het dier van een discrete afstand, zonder al te veel stress bij het dier te veroorzaken. We ontdekten geen wond of ander letsel. Af en toe tilde de vos zijn kop op en zuchtte amechtig.
We besloten de plek waar het dier lag af te zetten, zodat onze honden (of andere dieren) er niet bij konden komen. Beter voor iedereen, leek ons. De dag erna zouden we dan wel kijken hoe het ermee stond.
Ik kon er ’s nachts maar moeilijk van slapen. Een gek idee dat nog geen tien meter van mijn hoofdkussen een zieke vos misschien wel lag te sterven.
En alsof ik het gevoeld had. De volgende ochtend was het dier dood. We konden de vos nu natuurlijk nog beter bestuderen maar we ontdekten geen enkele blessure.
Ik haalde een schep tevoorschijn en groef een flinke kuil in het bos. Gewikkeld in een oud dekentje hebben we de vos toen begraven. Met een flink stapeltje stenen bovenop het graf om te voorkomen dat een ander dier het kadaver zou opgraven.
Het is op zich natuurlijk niets bijzonders. Dagelijks gaan er vossen dood in de natuur. Maar als dat vlak onder je slaapkamerraam gebeurt voelt dat toch even anders…
Foto’s: Vincent Munier
