Op straat lag een huismoeder. Ze was gewond. En gerafeld. Ik hielp haar, reikte mijn hand. Ze accepteerde die. Ik nam haar mee naar mijn huis. Verzorgde haar. Gaf water met wat suiker. Ze weigerde. Ze trilde. Ik kalmeerde haar.
Het valt niet mee een gewonde huismoeder te bedaren. Ik keek naar haar. Ze was mooi, ondanks haar verwondingen. Ze trilde weer met haar vleugels. Omdat ik niets kon doen, zocht ik op hoe ze aan haar naam kwam. Ik las dat ze een nachtvlinder is en ooit onder de naam hooivlinder door het leven dartelde. Later is dat huismoeder geworden. Emancipatie bij vlinders heeft nog een lange weg te gaan.
Logisch is die naam huismoeder niet, want in de wetenschappelijke naam staat pronuba en dat staat voor bruidsmeisje. Het verhaal wil verder dat deze nachtvlinder zo is genoemd omdat ze graag huiskamers binnenvliegt.
Huismoeders zijn forse vinders die opvallen door hun langwerpige uiterlijk. Officieel vliegen ze vanaf eind mei rond, met een piek in augustus. Ik vond haar op 29 april op straat. Het is dus geen brave huismoeder die zich houdt aan de regels.
Ik sloeg de vlinderveldgids dicht. Een tijdje zat ik nog met de huismoeder in mijn hand. Ik wist niets te zeggen. Het licht in de kamer verschoof. Uiteindelijk stierf ze. In mijn hand. Op 29 april 2015. Het is genoteerd.
