DOOR: FREDERIK THOELEN
Mijn 2015 had de das als rode draad. Het hele jaar door ben ik ’s nachts op pad geweest in de fantastische Voerstreek met de bedoeling onze Europese panda (véél leuker dan die dierentuinpanda’s) in beeld te brengen. Het uiteindelijke doel is het maken van een natuurfilm over het leven van de Voerense dassen. En ik moet zeggen, als je zo lang bezig bent met hetzelfde onderwerp besef je nog beter hoe boeiend dierenlevens eigenlijk kunnen zijn. Soms had ik het gevoel dat er zich recht voor mijn lens een National Geographic-film aan het afspelen was, waar ik live getuige van mocht zijn!
Door het warme weer zijn de dassen nu, eind december, nog heel actief en loont het altijd de moeite om bij zonsondergang in de schuiltent te kruipen.
Eergisteren zette ik mij neer op mijn stoeltje in de schuiltent, en dan was het wachten… Het is donker en je ziet niks, dus meestal staar ik naar het schermpje van mijn infraroodcamera in de hoop enkele zwart-witte dassenkopjes te ontdekken die hun hoofd uit de burchtuitgang steken om de geur op te snuiven. Dit vreet echter batterijen van mijn camera, maar het is meestal de enige manier om te achterhalen of de dassen hun burcht verlaten hebben. Veel lawaai maken ze namelijk niet.
Nú echter hebben de batterijen het minder te verduren. De bosbodem ligt bezaaid met dorre bladeren, en moet ik gewoon maar wachten tot ik geritsel hoor. Dit spaart batterijen! Na een uur wachten had ik nog niets gehoord, terwijl de dassenfamilie normaal gezien op dit uur wel actief zou moeten zijn.
Op zich niets abnormaals, want het kan heel goed zijn dat de dassen gewoon een andere uitgang van hun burcht gebruiken dan de uitgangen die ik vanuit de schuiltent kon zien en horen. De burcht waar ik aan het filmen was heeft namelijk een 30-tal in- of uitgangen verspreid over een 300m². Keuze genoeg dus!
Toch liet ik de camera nog even ronddraaien op mijn statief terwijl ik in het schermpje de omgeving kon bekijken. Wat bleek, op 5 meter van mijn tent zat een das zich uitgebreid te krabben! Ik had dit helemaal niet in de gaten omdat er geen bladeren bij die burchtingang opgestapeld waren, en de das dus geen geluid maakte! Gelukkig was de das nog niet uitgekrabd, en kon ik nog een hele tijd genieten van de das die zich in alle bochten wrong om toch maar elk stukje vacht te kunnen bereiken met zijn lange klauwen.
Dat vlooien is erg belangrijk. Vlooien, teken, mijten en vooral stukjes aarde worden zo verwijderd. Heel vaak vlooien familieleden elkaar ook. Enerzijds uit hygiënisch standpunt, maar anderzijds ook om de familiebanden te versterken, net zoals bij primaten. Elke das heeft zijn eigen geur, en door elkaar te vlooien, krijgt elke das de “gemiddelde” dassengeur van de familie, en kunnen ze elkaar herkennen.
Maar dit keer was het dus een enkele das die naast mij lag te genieten van een uitgebreide krabbeurt. Niet veel later, fris en proper, verliet hij op zijn gemak de burchtomgeving, hoogstwaarschijnlijk om naar vette wormen te gaan zoeken. Zijn favoriete prooi, en door het vochtige weer in overvloed te vinden!
Nog afsluitend wil ik aan alle lezers mijn allerbeste wensen overbrengen voor het nieuwe jaar. Uiteraard een goede gezondheid gewenst, maar hopelijk ook enkele leuke dierenwaarnemingen!
Zoals altijd kun je alle beelden ook uitgebreid bekijken op mijn blog www.wild-things.be
Tot de volgende keer!
Infrarood video:
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=OxFIq50f4-4]
