Toen ik net verhuisd was naar mijn berg in de Vogezen werd op een mooie juni-avond de stilte van het bos rondom mijn huis verbroken door een nijdig klinkend geblaf. Mijn drie honden spitsten meteen hun oren. “Was er een soortgenootje in de buurt?”
Mijn vrouw en ik keken elkaar aan. Het klonk als een hond maar toch ook weer niet. Soms werd het even stil, maar dan klonk iets verderop weer het geblaf. Dat duurde wel een paar uur.
We besloten de dag erop eens te overleggen met de buurman die hier is opgegroeid. Lachend vertelde hij dat er al velen zich hadden drukgemaakt over die nijdig blaffende honden. Alleen… waren het helenaal geen honden, het waren reeën!
Tamelijk verbijsterd proberen we de dagen erop de plek waar het geblaf vandaan komt in de gaten te houden. Totdat we inderdaad een forse ree zien staan tussen de laaghangende takken. Terwijl hij naar ons kijkt blaft hij luid. “Gaweg, gaweg, gaweg”, zo klinkt het ongeveer.
Het hele jaar door blijken reeën zo’n soort blafgeluid te maken dat ook wel schelden wordt genoemd. En terecht want zo klinkt het ook. Het wordt gebruikt om aan te geven dat er iets bedreigends in de buurt is, een ander dier of een mens. Dikke kans dus dat wij of onze honden de aanleiding zijn voor het geblaf.
Laatst stond er een ree op nog geen vijf meter afstand naar mij te blaffen. Een echt groot gevaar zag het dier blijkbaar niet meer in mij, maar hij/zij wilde toch wel even duidelijk maken dat wij mensen slechts te gast zijn in de natuur.
Die brute Bambi heeft gelijk!
Wil je weten hoe dat klinkt, kijk dan even naar dit filmpje.[youtube https://www.youtube.com/watch?v=LYvr3DA7xRg?rel=0]
