Bruno d’Amicis is een Italiaanse natuurfotograaf met een enorm groot hart voor de natuur. Hij vertelde mij laatst dit schrijnende verhaal over een prachtig dier: de addax antilope.
De addax antilope leeft in de Sahara. Ik had er nog nooit van gehoord en ik ben waarschijnlijk niet de enige. Maar deze beauty uit de Sahara heeft een zeer treurig lot.
De addax (of Mendesantilope) is flink uit de kluiten gewassen: met een maximale lengte van 180 centimeter en een maximale schofthoogte van 150 centimeter. Hij is bijna helemaal wit, met een lichtbruine kop, een geweldige bruine kuif en indrukwekkende spiraalvormige hoorns. Vroeger kwam de addax voor in de hele Sahara, maar door de jacht, de oprukkende landbouw en de olie-exploitatie is het dier nog maar op enkele plekken te vinden.
Na het zien van een foto in een Italiaans natuurmagazine was Bruno als elfjarig jochie helemaal in de ban geraakt van de addax. Mocht het hem lukken om later natuurfotograaf te worden dan zou hij beslist op zoek gaan naar dit zeldzame dier.
En…zo’n 20 jaar later werd deze droom min of meer werkelijkheid. De Italiaan had zich inmiddels gespecialiseerd in het fotograferen van zeldzame dieren die op nagenoeg onbereikbare plekken leven.
De enige plek waar de addax nog in het wild voorkomt is de Sahara in Niger. Geen makkelijke plek. Een aantal jaren geleden was er een wetenschappelijke expeditie, maar het lukte Bruno helaas niet om zich daar bij aan te sluiten. Ondertussen verslechterde de politieke situatie in Niger en omringende landen sterk, waardoor het feitelijk onmogelijk werd om naar deze plek te reizen. Maar de droom bleef.
De fotograaf slaagde er wel in om naar Tunesië te gaan waar een groep van addax antilopes is geherintroduceerd in een sterk gecontroleerd gebied. En zo beleefde hij dan eindelijk zijn eerste kennismaking met dit prachtige dier. In werkelijkheid bleken de dieren nog mooier te zijn dan op de foto’s die hij kende. De semi-wilde dieren lieten zich vrij makkelijk benaderen en Bruno genoot enorm van deze ontmoeting.
Maar toch, bij het terugkijken van de beelden die hij gemaakt had, bekroop hem het gevoel dat hij niet de échte wilde addax had gezien, maar pseudo wilde dieren die er zonder de permanente menselijke begeleiding niet zouden zijn. Dus de droom van de Niger-woestijn bleef. Nauwgezet volgde hij de wetenschappelijke rapporten over de addax-stand, die (ondanks de gevaarlijke situatie) nog steeds gemaakt worden. Een paar jaar geleden was er sprake van een kudde van zo’n 200 dieren in Niger. Ze leefden in een nationaal park en de situatie leek redelijk stabiel.
Met uitsterven bedreigs
In het voorjaar van 2016 kwam er echter heel slecht nieuws: van de 200 dieren waren nog maar 3 doodsbange dieren over! Het nationale park bleek niet voldoende bescherming te kunnen bieden tegen stropers, veelal militairen die de Chinese olie-exploitaties in Niger moeten bewaken.
En zo kwam Bruno’s droom abrupt tot een einde. Mocht de veiligheidssituatie in Niger ooit verbeteren, dan zijn er waarschijnlijk helemaal geen wilde addax antiplopes meer over…
Wil je de blogs lezen die Bruno schreef over dit onderwerp? Klik dan hier.
Het blijft een droom voor Bruno…
