Afgelopen week heb ik mijn huis op een Franse berg ingeruild voor een authentiek Zweeds huisje. Voordat ik naar Frankrijk verhuisde bezocht ik Zweden bijna elke zomer maar sindsdien ben ik er niet meer terug geweest.
Het moest er dus maar weer eens van komen. Voor wekenlange trektochten door de schitterende Zweedse natuur was deze keer geen tijd, al het leuke van Zweden zou geconcentreerd moeten worden in één week. En dus werd het Gotland.
Een bijzondere kalksteenformatie, in het Zweeds een rauk genoemd. Alsof er een gigantische beeldhouwer aan het werk is geweest. In dit geval: de wind.
Dit eiland ligt midden in de Oostzee en het heeft het beste weer van Zweden. Ik bezocht dit eiland al vijf keer en ik heb er nog nooit slecht weer gehad. Maar dat is natuurlijk niet de enige reden. De natuur is er prachtig, een zeer rijke flora dankzij het milde klimaat en het is een trekpleister voor trekvogels. Een flink deel van het eiland (dat ongeveer 100 kilometer lang en 50 kilometer breed is) bestaat uit open bossen waar voornamelijk jeneverbesstruiken en dennen groeien. En in deze bossen loopt het belangrijkste product van Gotland; het Gotlandschaap.
De kusten zijn het meest spectaculaire onderdeel van Gotland en het nabijgelegen buureiland Fårö. De kliffen steken er tot 50 meter boven de zee uit en wat het uitzicht echt bijzonder maakt zijn de raukar (enkelvoud: rauk). Dat zijn kalkstenen rotsen die zo ver zijn afgesleten door de wind dat er alleen nog maar een soort van pilaren overblijven. Sommige raukar zijn wel vijftien meter hoog.
De vorige keren dat ik samen met mijn vrouw Gotland en Fårö bezocht is het ons nooit gelukt om de meest tot de verbeelding sprekende raukar te bezoeken. De raukar van Gamla Hamn. Onduidelijke bordjes op piepkleine landweggetjes zorgden ervoor dat we dit natuurspektakel niet konden vinden. Maar deze keer moest het er van komen!
Aan het einde van een prachtige zomerse dag (in oktober!) ontdekten we het bordje Gamla Hamn op west Fårö. Mijn vrouw en ik keken elkaar aan, zou het nu dan echt gaan lukken? We reden een nog kleiner bosweggetje in, waarbij een tegenligger voor flink wat problemen zou kunnen zorgen. Maar in oktober zijn er geen tegenliggers! Een mini-parkeerplaatsje markeerde het einde van de toegankelijkheid voor auto’s en na zo’n tien minuten lopen stonden we oog in oog met de meest spectaculaire rauk, die ook wel ‘de hond’ of ‘de koffiepot’ wordt genoemd. Door de lage zonnestand was de sfeer betoverend en extreem fotogeniek. We namen plaats op een rots en deden maar één ding: genieten!
Deze rauk staat op alle ansichtkaarten en gidsjes van Gotland, maar hem zelf vinden is nog niet zo makkelijk…
Bijna vergaten we dat we zo noordelijk waren en dat de duisternis hier in oktober al vroeg invalt. In de schemer bereikten we de auto. Met een zeer goed gevoel reden we terug door de inmiddels pikdonkere bossen van dit magische eiland.
