Everzwijnen zijn fantastische dieren, maar toch hebben ze een nogal slechte reputatie. Vaak wanneer ik gids in de Voerstreek of de Ardennen vragen mensen of het in de bossen niet gevaarlijk is, want “er zitten hier everzwijnen”.
Zelfs de grootste natuurvrienden moeten het toegeven, everzwijnen (= wilde zwijnen) kunnen soms vervelend zijn wanneer ze gazons of akkers omploegen. Maar gevaarlijk, dat zijn ze in mijn ogen absoluut niet.
Foto: T. Smit
Af en toe, wanneer ze plots opgeschrikt worden, voeren ze wel schijnaanvallen uit. Ze lopen dan snel naar je toe tot ze op een 20 meter afstand stoppen en je al snuivend en grommend proberen weg te jagen. Behoorlijk angstaanjagend, maar écht aanvallen doen ze zelden of nooit. De honderdduizenden mensen die jaarlijks in de Ardennen gaan wandelen in bossen vol everzwijnen zijn gelukkig nog altijd veilig!
Natuurlijk, een jager die zijn op wilde dieren gefocuste jachthond onaangelijnd laat rondlopen, moet wél oppassen. Heeft de hond het spoor van everzwijnen ontdekt, dan zal hij dit spoor volgen, net zoals het hem is aangeleerd. En als dat spoor dan toevallig veroorzaakt werd door een moedereverzwijn met jongen, zal de moeder haar jongen willen verdedigen. In paniek loopt de hond terug naar het baasje, achternagezeten door een kwade zwijnenmama… In dit extreem zeldzame geval kan het natuurlijk gevaarlijk worden. Maar wie met een geweer het bos intrekt moet er maar rekening mee houden dat dieren af en toe wraak willen nemen, denk ik dan…
Enfin, ik vind ze alleszins geweldig, die zwijnen. Daarom trok ik dit weekend naar de Ardennen. Doel was om ‘s avonds de bronst van de edelherten te filmen, om nadien ’s nachts een poging te wagen everzwijnen in beeld te brengen. Een bevriende gids (www.natuurgidsardennen.be) kon mij wat tips geven.
Mijn nieuwe camouflagepak!
Op zoek naar de zwijnen
Gewapend met mijn camera (véél veiliger dan een jachtgeweer 😉 ) en gekleed in mijn nieuwe camouflage-uitrusting trok ik na het filmen van de herten wat dieper het bos in, naar een plek waar vaak everzwijnen gezien werden. Lang hoefde ik niet te wachten, al na enkele minuten kon ik hun gegrom en gesnuif horen. Tijd om de infraroodlampen aan te zetten, en inderdaad, op zo’n 50 meter afstand zag ik in het scherm van mijn camera tientallen oogjes oplichten! Een grote groep, ook wel rotte genoemd, trok langzaam door het bos. In de groep zaten ongeveer 40 dieren: enkele volwassen vrouwtjes, een heleboel jongen van allerhande leeftijden en een enorm groot mannetje, de beer.
Ik verstopte mij achter een boom, en wachtte gespannen tot de dieren langzaam dichterbij kwamen. Er waren net veel beukennootjes gevallen, en daar deden de wilde zwijnen zich tegoed aan. Dit gaf mij de kans om de groep uitgebreid te bekijken. De allerjongste gestreepte frislingen speelden met mekaar, wat oudere dieren pauzeerden soms bij een ruwe boom om zich uitgebreid te krabben, terwijl de rest hypergeconcentreerd naar de beukennootjes bleef zoeken. Op een gegeven moment was de groep op slechts een tiental meter van mij verwijderd, en kon je ruiken hoe de typische bruine-suiker-geur het bos vulde. Het duurde ruim een halfuur voordat de groep uit het zicht verdwenen was en ik vol adrenaline het bos verliet. Ik had wel al vaker everzwijnen gezien, maar ze zo lang en van zo dichtbij kunnen observeren gaf toch nog altijd een echte kick! Wie interesse heeft om enkele beelden te bekijken, kan binnenkort terecht op mijn blog www.wild-things.be
Twee beelden uit de nieuwe film:
