Deze prachtige foto van John Sarneel is gemaakt op maandag 31 augustus. Diezelfde dag dreven deze bubbelwolken ook over mijn woonplaats, maar minder indrukwekkend.
Om talloze redenen slaan mensen hun blik naar de hemel: de een zoekt een glimp van god, een ander aanschouwt de aanzwellende vogeltrek en weer een ander tuurt, smachtend naar een zonvakantie, naar een vliegtuig dat een lange witte streep trekt in het ijskoude blauw. Maar dit zijn allemaal slechts voetnoten van waar het werkelijk om draait in de hemel: wolken.
Omdat wij tweevoeters zijn die in de modder rondscharrelen, denken wij dat de aarde de basis is van alles. Het omgekeerde is waar: de lucht is van levensbelang. Want daarin drijven wolken en uit die wolken valt soms regen en regen zorgt voor de geboorte van planten. Ooit wel eens een plek bezocht waar het zelden regent? Op Las Vegas na zijn het doodse oorden waar het leven zich vastklampt aan eenzame grassprietjes.
Minstens zo belangrijk is dat wolken adembenemend mooi zijn. Het zijn fotomodellen die de hemel als catwalk gebruiken. Ze zijn ook net zo wispelturig als de aardse fotomodellen, want ze veranderen steeds van uiterlijk: van ijle vederwolk tot bombastische buienwolk.
Nog niet zo lang geleden is er een nieuwe wolk ontdekt. Dat wetenschappers een kikkertje met het formaat van een tuinboon in een regenwoud missen, snap ik, maar hoe kun je een wolk over het hoofd zien? Toch is dat gebeurd. De nieuwe wolk heet: bubbelwolk (asperitas) en lijkt op een zee die op de kop hangt. Dat klinkt niet alleen spectaculair, als je zo’n wolk ziet, waan je je in een sf-film. Twee keer zag ik deze wolk, maar dat was altijd na het hoogtepunt. Wat ik zag was een uitgeraasde wolkenzee.
De laatste keer was maandag 31 augustus. Ik bracht mijn dochter naar school, die ging op kamp. Tussen de huizen door meende ik bubbelwolken te zien. Ik vergat bijna te zwaaien toen de bus vertrok want steeds keek ik omhoog. Wat opviel: niemand anders staarde omhoog. Iedereen keek verliefd naar zijn kindje in de bus. Uiteindelijk verdween de bus om de hoek, gevuld met zestig wolken van kinderen. Toen ik naar huis liep, was de bubbelwolk weg. Wel vloog er een meeuw met een boterham in zijn bek door het luchtruim.
