Een landschap heeft vele gezichten. Dat besefte ik tijdens het controleren van een wandelroute die in maart in Roots verschijnt. Bij die route heb ik ook het verhaal geschreven. Een verhaal over de stinsen van de Fraeylemaborg in Slochteren. Een verhaal vol kleur en bloemen.
Toen ik dus ter controle nogmaals het stippellijntje op de kaart volgde, vond ik allemaal andere verhalen. Verhalen die alleen een wandelaar in het Groningse land kan oprapen. In de sloot aan de achterzijde van de Fraeylemaborg zag ik bijvoorbeeld een dode haas liggen. De vacht oogde nog vers. Zo vers dat ik het wilde strelen. Van dichtbij is een haas trouwens een enorm dier. Dat had ik nooit zo beseft, omdat een haas altijd hard wegrent voor wandelaars en daardoor vaak het formaat van een konijn lijkt te hebben.
Onderweg liet ik per ongeluk ook een enorme groep ganzen schrikken doordat ik een klaphek te hard dicht liet vallen. Hup, daar gingen ze met zijn allen de lucht in. Ik sloot mijn ogen en probeerde het geluid van opstijgende ganzen te omschrijven. Dat mislukte. Ik kon geen woorden bedenken voor het ganzenvleugelgeluid.
Ook had ik een woestijnervaring langs het Slochterdiep. Het laatste stuk van de route voert je namelijk langs een oneindig lang en kaarsrecht stuk water, er is geen andere optie voor mij als routebedenker. Het had flink geregend. De graskade was zompig en ik vorderde langzaam. In de verte stond een molen, daar moest ik heen. Maar die molen bleef in de verte. Dat is dus een woestijnervaring, dat niets dichterbij lijkt te komen. Het leek alsof ik op een onzichtbare lopende band wandelde. Pas nadat ik minutenlang alleen maar naar het gras had gestaard en mijn voetstappen had geteld, merkte ik dat de molen een millimeter was gegroeid. Ik liep verder.
En zo vlogen nog wel tien snippers voor verhalen mijn gedachten binnen. En precies dat is de reden waarom ik wandel. Die verhalen vliegen er onderweg namelijk ook weer uit. De geest wordt uitgestrekt en kalm als de zee.
Eenmaal thuis bleek mijn hoofd toch te zijn gevuld, namelijk met de prachtige leegte van het Groninger land.
