De werkelijkheid prikt soms.
Zeker in de winter. De wind is dan bevroren en snijdt door je huid. En op bijna alle winterdagen ademt het februarilicht zwaar in de hoeken van het stadspark, grijs en dof, alsof het een gewond dier is dat is verwikkeld in een strijd met het bestaan. Of bezoek eens een bos in de winter. Modder, kou, miezer, dierloos. En dan die bomen die al hun kale takken wanhopig richting de hemel heffen… nee, alleen naïevelingen zijn gelukkig in de winter.
Sinds kort heb ik de oplossing voor iedereen die wel eens het woord winterblues gebruikt, terwijl ze eigenlijk bedoelen dat ze somber zijn en doodmoe. Het antwoord is: Hortus Botanicus Amsterdam. Of een andere hortus natuurlijk, mits ze er maar een tropische kas hebben. In Amsterdam hebben ze die.
De eerste keer dat ik de glazen schuifdeur opende en de vochtige geur van de jungle rook, was ik op slag gelukkig. Al die enorme groene planten, het kabbelende water, de warmte, de verborgen paadjes, de bankjes waar je verscholen kunt zitten: lees daar eens per week een boek of staar naar buiten waar de winter woekert en het eigen risico van je zorgverzekering kun je drastisch opschroeven.
Na een uurtje in de tropische kas (bezoek ook zeker even de vlinderkas, dan waan je je in een droom met allemaal kleurrijke vlinders die rond je hoofd fladderen) loop ik nog even langs de cactussen, mijn gedoornde vrienden. Ik zie dat het licht buiten de dagelijkse strijd met de duisternis weer eens verliest. Maar hier binnen is het vredig, kalm en stil. De cactussen staan zo roerloos mooi te wezen, ze lijken wel nep. Voor de zekerheid voel ik of ze echt zijn. Au!
De werkelijkheid prikt soms.
