Pinguïns kijken op de Zuidpool is al heel lang een droom van mij. Of hij ooit uit gaat komen, wie weet…
In de Roots van december staat een artikel, dat ik geschreven heb, over de keizerpinguïns en adéliepinguïns op de Zuidpool. Tijdens het maken van dit artikel werd ik constant heen en weer geslingerd tussen “ja zie je wel, daar moet ik ook heen” en “oef nou nee, doe mij toch maar de gefilmde versie”.
Ik interviewde fotograaf Vincent Munier over zijn reis van 3 maanden naar de Zuidpool. En bij het beschrijven van de reis ernaartoe zonk de moed mij al in de schoenen. Hij nam eerst het vliegtuig naar Australië. Twee uurtjes in een vliegtuig vind ik eerlijk gezegd al lang genoeg. Als het langer duurt begin ik me altijd af te vragen waarom ik zo nodig verder weg moet, dichtbij huis is toch ook leuk?
Dat is nog maar het begin. Er volgt dan een binnenlandse vlucht naar het eiland Tasmanië en daarna begint de reis pas echt. De boot die daar vertrekt naar de Zuidpool doet er maar liefst 12 dagen over en dat door het meest verschrikkelijke weer dat je kunt bedenken! Permanente storm met golven die vaak hoger zijn dan 10 meter. Tijdens die reis kun je vanwege het weer bijna nooit aan het dek en de patrijspoortjes worden afgeschermd vanwege het barre weer, zodat je ook niet naar buiten kunt kijken. Vincent vermaakte zich met de andere expeditieleden door het spelletje “wie kan er het langst door de gang lopen zonder de muur aan te raken” te spelen, en dat 11 dagen lang. Ik denk niet dat ik dat zou kunnen.
De twaalfde dag kwam het eerste pakijs in zicht en ging de wind liggen. Gearriveerd in een nieuwe wereld. Eindelijk konden de expeditieleden aan dek. Ja, dat zou ik dan weer wel willen.
Pinguïns zijn doorgaans niet schuw en je kunt er vaak gewoon tussen gaan zitten. Ze nemen je dan op in hun familie. Hoe geweldig is dat, zie je wel, dat wil ik ook.
Vincent vertelde ook over de sneeuwstormen die hij daar meemaakte en hoe de keizerpinguïns daar op reageren door heel dicht tegen elkaar aan te gaan staan en een soort muur van pinguïns te maken. Uren, dagen staan ze daar rustig af te wachten totdat de wind gaat liggen. En ondertussen wisselen ze regelmatig van plek, om niet steeds dezelfde dieren op de koudste hoekjes te hebben. Dat moet een fantastische ervaring zijn!
Het landschap van de Zuidpool is wel iets anders dan pakweg Schiermonnikoog (een geliefde plek van mij). In het Antarctische voorjaar loop je constant gevaar dat het pakijs gaat scheuren en dat je geïsoleerd raakt. Vincent beklom ook een gletsjer en als je daar één misstap doet kun je zo in een metersdiepe kloof vallen, waar je misschien nooit meer uitkomt. Zou dat gevoel niet mijn pinguïn-euforie gaan overstemmen?
Kort samengevat: ik wil het wel en ik wil het niet.
Iemand die het wél gaat doen is Roots medewerker Gemma Venhuizen. Zij gaat de Zuidpool bezoeken via deZuid-Amerika. Hoe dat is, kunnen we binnenkort gaan lezen, want Gemma gaat een blog schrijven over haar Zuidpool reis. Ik kijk ernaar uit!
En voor iedereen die daarna zin en voldoende moed heeft om het te gaan doen: Roots organiseert in samenwerking met Oceanwide Expeditions een reis naar de Zuidpool eind 2017 en begin 2018!
Foto’s: Vincent Munier
