Roots loopt maandelijks een natuurommetje. In dit blog tipt Roots-redacteur Daniël Mulder voor de feestdagen paleis Het Loo in Apeldoorn als wandelbestemming (hier vind je de gps-track). Het paleis zelf en de tuinen zijn gesloten, maar het 650 hectare grote park rondom het paleis is wel open. Uit het blog: ‘De route begon voortvarend, direct al zagen we een stel damherten vredig grazen. De wandelpaden waren vlak en leken aangeveegd, geen royalty kon hier struikelen.’
Uitzicht vanaf het theepaviljoen aan de Hoge Veldvijver in Paleispark Het Loo.
De Oranjes hebben mijn wandelreputatie gered. Vriendin M. wilde namelijk wandelen en niet zoals de vorige twee keer “langs snelwegen, door hondenlosloopgebieden of over door tractors omgewoelde bospaden met enkeldiepe plassen”. Ook moest het om allerlei praktische zaken in de buurt van Vaassen, fijne horeca was een pré. En of het in een natuurgebied kon waar we nog niet eerder waren geweest.
Een wandelroute uitzoeken lijkt soms verdacht veel op solliciteren.
Ik zocht en zocht en vond niets. De avond voor de Grote Wandeldag pakte ik uit een kast met handdoeken, een defecte weegschaal en een klamboe een bak waarin veel oude wandelkaarten uit de vorige eeuw zitten. Grasduinend tussen de kaarten zag ik ineens dit: ‘Wandelkaart Paleispark Het Loo’. Dat was de schatkaart die ik zocht. Op naar Apeldoorn.
De route begon voortvarend, direct al zagen we een stel damherten vredig grazen. De wandelpaden waren vlak en leken aangeveegd, geen royalty kon hier struikelen. Er waren nauwelijks mensen, een vers januarizonnetje prikte door de bomen. Even later schemerde tussen enorme douglassparren een groot gebouw. “Dat zal het paleis zijn”, zei ik. Het bleken de stallen, gebouwd in opdracht van koningin Wilhelmina.
Op het paardenkerkhof liggen niet alleen paarden begraven, maar ook andere (huis)dieren van de koninklijke familie, zoals een hond en een poes.
Omdat de Oranjes hun eigen paleis en leven tiptop in orde hadden, konden ze hun hart openstellen voor de dieren. Dat blijkt niet alleen uit de riante stallen, maar ook uit een paardenkerkhof dat we passeerden. Op dit lieflijke kerkhofje ligt onder meer Reintje, 23 jaar oud en het eerste rijpaard van prinses Juliana. Reintje stierf in 1936. Ik wandelde langs de zerken en zag het graf van Pluto (1917-1939), de schimmel van prins Hendrik. Ook stonden we even stil bij Brownie (1881-1905), de pony van ‘H.M. de Koningin’. “Dat moet Wilhelmina zijn”, aldus vriendin M., die beter thuis is in de koninklijke stamboom dan ik.
Paleis Het Loo glom in de verte achter een hek. Het imposante gebouw, dat nu een museum is, werd voor het laatst bewoond door prinses Margriet en haar man Pieter van Vollenhoven. Ik had alleen toegangskaarten (€ 2 p.p.) voor het omringende park, dus dichterbij komen kon niet (het was sowieso gesloten). De horeca was dus onbereikbaar. Op mijn wandelkaart stonden wel twee theehuisjes, maar die bleken niet voor de onderdanen bedoeld. Bij de theekoepel kwamen we niet eens in de buurt. Wel bij het theepaviljoen, dat zo idyllisch aan een vijver ligt, dat je bijna een hekel krijgt aan de Oranjes. In de vijver bij het theepaviljoen zwommen dikke karpers die niet schuw waren.
Het botenhuis ligt net naast het theepaviljoen.
We liepen verder, langs een perfect geschilderd botenhuis en langs koepeltje Bijlandt Rust dat ergens diep in het bos ligt. We flaneerden langs kaarsrechte beken – diep uitgegraven in het landschap – met helder water waarin geen blaadje dreef. De wandeling werd steeds sprookjesachtiger. Toen zei vriendin M. voor de grap: “Waar is de horeca?” Ik haalde een thermosfles met thee uit de rugzak: “Ik heb alleen geen zilveren bekers.” Luisterend naar de vogels dronken we thee op een koninklijk bospad.
Beekje met daarnaast een wandelpad in Paleispark Het Loo.
