Wolven zien we steeds vaker in Nederland. Een paar weken geleden heeft een Duitse wolf weer even een uitstapje gemaakt naar Twente en dat zal zeker niet de laatste zijn. Wat is dat toch met wolven dat mensen er altijd zo mee bezig zijn?
Is het angst? Door de eeuwen heen hebben we de meest verschrikkelijke kwalificaties toegekend aan dit dier. Denk maar eens aan de grote boze wolf uit Roodkapje.
Of is het een fascinatie die je soms zelfs liefde zou kunnen noemen? Een wolf is buitengewoon slim en veel mensen (vooral hondenliefhebbers) vinden het dier heel aantrekkelijk.
Voor mij geldt het laatste. Als je je verdiept in de wereld van de wolf is dat zo fascinerend. Je zou bijna kunnen zeggen dat zij een soort parallelle beschaving (naast die van de mens) op deze aardbol hebben. Mooi vind ik ze ook en wat geniet ik ervan als mijn honden een beetje “als een wolf doen”: huilen naar de honden aan de andere kant van het bos. Toevallig heb ik een ras (lapinkoira) waarbij dit gedrag heel gewoon is.
De Italiaanse fotograaf Bruno d’Amicis is voor mij dé wolvenman. Tijdens een gesprek met hem in de Amsterdamse Hortus raakte hij niet uitgepraat over de wolven die hij met enige regelmaat ziet in “zijn achtertuin” de Abruzzen. Jarenlang volgde hij ze en leerde ze heel goed kennen. “Jij bepaalt niet of je een wolf gaat zien. De wolf bepaalt of jij er één gaat tegenkomen en of jij even in hun wereld mag kijken.” Aldus Bruno.
Veel van zijn ontmoetingen heeft hij prachtig beschreven in zijn boek Time for Wolves. Een aanrader!
Mijn fascinatie
En hoever gaat die fascinatie van mij nu? Zou ik er ook één willen zien in de vrije natuur? Toegegeven, mijn prestaties op dat gebied zijn nogal mager. Mijn meest intieme wolvenmoment was in een wolvenpark in Denemarken. De dieren hadden daar een flink terrein tot hun beschikking en als bezoeker liep je op een plankenpad op boomtoppen-niveau. Zodat je de dieren zogenaamd discreet kon bestuderen in een nep-wilde situatie.
Anders dan bij wat voor dierentuindieren dan ook, voelde ik “iets” met de wolven. Lag het aan hun blikken? Of aan de manier waarop zij hun “parallelle beschaving” bestierden, daar op die enkele vierkante kilometers?
Ja, ik denk dat ik er wel aan toe ben om er eentje in het echt te zien. Maar ja, zoals Bruno zei, de wolf beschikt.
In ieder geval staat er in de Roots van oktober een mooi verhaal over het leven van de wolven in de Abruzzen. Met foto’s van Bruno, natuurlijk.
Foto’s in deze blog: Bruno d’Amicis
