Je tuin is je venster op de wereld

Ik zat in mijn stadstuintje onder de zomereik die te groot wordt en las op Pinterest dit citaat: ‘A flower does not think of competing to the flower next to it. It just blooms.’ Van dat soort Libelle-citaten word ik een tikkeltje misselijk. Planten zijn geen boeddhisten. Ze zijn dagelijks bezig met een strijd op leven en dood, vechten elkaar de tent uit en profiteren van elkaars ellende. Wordt hun buurplant aangevallen door een rups (dat geknaag nemen ze waar) dan maken ze zelf snel een chemisch goedje aan dat giftig is voor rupsen. Ook lijken planten in hun strijd om licht (licht = groeien in de plantenwereld) te voelen of hun buurplant hogerop gaat. Ruiken, proeven, afluisteren, planten beschikken over geavanceerde systemen waar geheime diensten nog iets van kunnen leren.

De tuin is een mini-versie van het leven op het aarde. Alles wat er in een jungle gebeurt, kun je ook in je eigen achtertuin zien gebeuren. In je tuin veranderen huiskatten in tijgers, regenwormen in slangen, roodborstjes in arenden, vijvers in meren en kruisspinnen in zwarte weduwen. Toegegeven, iets aardser is de mening van filosoof Damon Young, die het boek Filosoferen in de tuin schreef. Hij noemt de tuin ‘de ruimte tussen wildernis en bewoning’.

Als je weet hoe een filosoof over zijn tuin, park of plant denkt, begrijp je wat zijn wereldbeeld is, stelt Young. Jean-Paul Sartre walgde bijvoorbeeld van de kastanjeboom. De boom roept afkeer op, omdat hij geen bestaansreden heeft. Ook ons bestaan heeft geen zin. Maar in tegenstelling tot bomen zijn wij mensen wél in staat zelf betekenis aan ons leven te geven, stelde de Franse filosoof. Wauw, dat kun je dus allemaal bedenken in je eigen achtertuin.

Ik kijk naar mijn achtertuin. Een mengelmoes van varens, lavendel, wilde bloemen, een te grote boom, stervende bamboestruiken en een kleine linde (een nazaat van de linde van Sambeek) in een pot die iedere nacht wordt aangevallen door een slak. De kreetjes van de linde zijn onhoorbaar, maar klinken ongetwijfeld hartverscheurend.

Mijn tuin komt trouwens aardig overeen met mijn wereldbeeld: accepteer de wildernis.

PS: hier vind je nog meer mooie achtertuinfoto’s.