Het zinkviooltje is een vrij zeldzame en beschermde soort viool met een bijzondere voorkeur voor zink in de bodem. Hij staat in bloei vanaf april tot in juli.
Het bijzondere aan het zinkviooltje is zijn behoefte aan zink. Het plantje heeft zich zo ontwikkeld dat het prima kan overleven op de resten van oude zinkmijnen. Sterker nog, zonder een flinke hoeveelheid zink in de grond sterft het plantje uit. De bloemen zijn fris geel, met soms ook paarse bloemblaadjes. Ze worden maximaal veertig centimeter hoog.
Waar vind je het zinkviooltje ?
De bakermat van het zinkviooltje zijn de zinkmijnen in de noordelijke Belgische Ardennen, bij Kelmis. Goede vindplekken zijn er langs de riviertjes de Hohn en de Vesder en in het natuurreservaat de Mijnzetel van Plombières (daar zijn ook wandelroutes). Via de riviertjes is het zink ook verspreid naar Zuid Limburg en Duitsland. En daarom vind je in Nederland het zinkviooltje ook langs de oevers van de Geul, bij Epen. En in Duitsland vlakbij de Belgische grens. Doordat de zinkmijnen al een tijd gesloten zijn, is er steeds minder zink in de grond en dat vormt een bedreiging voor dit viooltje.
Hoe fotografeer je het zinkviooltje ?
Wees vooral voorzichtig als je het zinkviooltje wilt gaan fotograferen. In je enthousiasme zou je er zo maar een paar kunnen vertrappen. Het beste weer om zinkviooltjes (en andere wilde bloemen) te fotograferen is licht bewolkt weer met geen of weinig wind. Volle zon zorgt voor uitgebeten kleuren en harde schaduwen, de wind kan voor bewegingsonscherpte zorgen. Als het recentelijk geregend heeft, is dat een plus. De druppels op de bloemblaadjes maken je foto nog spannender. Dauwdruppels hebben hetzelfde effect. En sommige fotografen hebben er ook geen problemen mee om een bloemenspuit mee te nemen.
Natuurlijk is het handig om een macrolens te gebruiken bij wilde bloemen. Maar gezien de kwetsbare status van het zinkviooltje kan het nodig zijn om afstand te houden en bereik je dus meer met een telelens.
Zo fotografeer je wilde bloemen.
Foto bovenaan: Els Roos
