DOOR: RENÉ ALBLAS
Uilen, daar heb ik wat mee. Dat begon zo’n tien jaar geleden. Ik had net fotograaf Vincent Munier leren kennen en op een mooie zomerdag toonde hij mij de foto’s die hij had ingezonden voor de BBC Wildlife Photographer of the Year wedstrijd van dat jaar. Het waren sneeuwuilen in Canada. Mijn mond viel open en ik was even van de wereld. Zulke indringende foto’s van zo’n geweldig beest had ik nog nooit gezien. In de weken die volgden las ik alles wat ik over deze uilensoort kon vinden. Vincent toonde me daarna beelden van nog zo’n gigant: de laplanduil. Die vond ik eigenlijk nog mooier. Misschien omdat ie wat minder ‘uitsloverig wit’ is.
Voor mij was het inmiddels duidelijk, ik was uilenfan. De bolle vorm van het dier, de combinatie van kracht en knuffeligheid, die enorme, sprekende ogen en zijn majestueuze manier van vliegen, geweldig!
Mijn kennis over uilen kon ik mooi uitbreiden toen ik een Grasduinen-artikel over oeraluilen schreef. Dat zijn bepaald geen lieve vogeltjes. De fotograaf Sven Zacek uit Estland vertelde dat hij meerdere keren in de bossen van zijn land zonder enige waarschuwing was aangevallen door zo’n oeraluil. Daar waar andere uilensoorten zich eerst laten horen als ze zich bedreigd voelen (ga weg, dit is mijn territorium) komen oeraluilen geruisloos aangevlogen en vallen hun tegenstander direct aan. Daarbij richten ze zich vooral op de ogen. Een afgrijselijke ervaring die af en toe verkeerd afloopt. Maar Sven heeft ze gelukkig allebei nog.
Onvoorstelbaar, dat zo’n beauty zo’n monster kan zijn. Oeraluilportret gemaakt door Sven Zacek.
Deze gruwelverhalen uit Estland kwamen afgelopen week bij mij naar boven toen ik de oehoe van Purmerend op tv zag. Ook zo’n agressief beestje dat mensen zonder waarschuwing aanvalt. Weliswaar niet gericht op de ogen, maar toch. Normaal gesproken doen oehoes dit niet, het gaat hier om een ‘apart gevalletje’. Maar je zult er maar in de buurt wonen, dan kan je liefde voor uilen ineens omslaan in pure angst.
Gelukkig ligt Purmerend ver genoeg van de Vogezen. Dus over die gekke oehoe hoef ik me geen zorgen te maken. En ik verheug me elke avond weer als ik de bosuilen rondom mijn huis hoor ‘gillen’. Dat is één van de mooiste natuurgeluiden die ik ken. Die trillertjes die ze maken. Zo spannend, ik kan er uren naar luisteren. En het wordt nog mooier als de bosuil vlakbij mijn huis gaat communiceren met de bosuil aan de overkant van het dal…
Er is een gezegde ‘blaffende honden bijten niet’, zou je dat kunnen vertalen naar uilen?
Op dit Youtube filmpje kun je genieten van de gillende bosuil
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=ru4ExqN7ZZw]
