Kevin Proennecke noemde zijn foto ‘Springtime’. Aardige vondst, maar het voegt weinig toe aan de foto met een springende eekhoorn in de lente.
Sommige natuurfotografen zijn helemaal geen natuurfotograaf maar kunstenaar. Dat ontdekte ik toen ik de winnende foto’s bekeek van de belangrijkste Europese natuurfotowedstrijd: GDT European Wildlife Photographer of the Year. Dat zie je trouwens niet direct aan hun foto’s, dat zijn soms gewone beelden – wel iets beter dan die u en ik maken – van een eekhoorn of een plant. Je ziet het aan iets heel onbenulligs: de fototitel. Die voegt onmerkbaar een extra laag toe aan de foto. Een titel kan een foto dan ook maken of breken.
Geef mij uw fototitel en ik zeg wie u bent. Sommige fotografen zijn pure wetenschappers zonder poespas. Wanneer een jachtluipaard achter wild aan jaagt dan bedenken zij: Cheetah hunting. Er zijn ook fotografen aan wie geen originele schrijver verloren gaat. Ik bedoel: een zeelandschap in blauwtinten Fifty shades of blue noemen, dat is creatief gezien zeer schraal. Net als de foto zelf trouwens, die kennen we nu wel. Er zijn ook lolbroeken: zoek in de lijst met winnaars maar eens naar de foto met de titel Mickey Mouse polar bear en je weet genoeg. Dat is een oom die op een verjaardag nog steeds moppen vertelt over Belgen. Nog eentje: fotografen die eigenlijk dichter zijn. Je kunt zeggen wat je wilt: Vole in the hole rijmt.
‘I loved you’ heet dit kunstwerk. Jasper Doest beheerst het vak van de fototitel.
Maar mij gaat het om de kunstenaars die vermomd zijn als fotograaf. Jasper Doest bijvoorbeeld. Een foto van een aangevreten dood kalfje (vermoed ik) krijgt de titel I loved you. De Duitse variant is nog mooier: Ich habe Dich geliebt. Alleen grote kunstenaars verbinden liefde aan de dood, het zijn universele thema’s. Ook zeer fraai is de titel die Lorenzo Shoubridge gaf aan zijn foto van een vliegend hert dat baadt in zacht licht: Dressed in a dream. Een titel die druipt van de liefde.
Maar de fototitelwinnaar is Audun Rikardsen. Auroras last love affair heet zijn foto van een rotspunt in zee met daarboven een veegsel Noorderlicht. Prima foto, maar de foto wordt dankzij het bijschrift een kunstwerk. Er gloort nog wat licht, maar het einde van de liefde is in zicht. Wat rest is duisternis en eenzaamheid. En wat is er eenzamer dan een eiland in de nacht. Auroras last love affair is het begin van een roman van minstens 100 pagina’s. Een titel van 4 woorden zegt soms meer dan 1 foto.
