Verslaafd aan dassen
De das is slim, sociaal en vasthoudend. Je moet er moeite voor doen om hem te zien, maar áls je hem ziet, is dat een bijzondere ervaring. Friso Derikx (49) is al vanaf zijn tiende gek van ze en zo vaak hij kan is hij bij de dieren in de buurt. ‘Mijn tweede afspraakje met mijn huidige vrouw was op een dassenburcht.’
Tekst: Marjolein van Rotterdam
Het telefoonnummer van de dassenwerkgroep is zijn privénummer. “Dat is er een beetje ingeslopen”, zegt Friso Derikx. “De politie wilde een nummer en toen gaf ik ze het mijne. Tegenwoordig heb ik nog een andere telefoon en nemen ook andere vrijwilligers die dassentelefoon weleens aan.” Maar meestal krijgen mensen die het nummer bellen als ze een verkeersslachtoffer hebben gevonden of er jongen moeten worden gered – wat vaak samengaat – toch Friso zelf aan de lijn. De voorzitter van de Dassenwerkgroep Brabant werd geboren in het Noord-Brabantse Sambeek, vlakbij de Maas. Thuis speelde de natuur geen grote rol. Niets wees erop dat Friso Derikx levenslang in de ban van de das zou raken. Toch gebeurde dat – en al vrij vroeg in zijn leven bovendien. “Ik was een jaar of tien. Het was 1981, vroeg in de ochtend. Met wat vriendjes ging ik vissen in de Maas. We zaten nog maar net toen er ineens een roedel reeën voorbijkwam. Geweldig vond ik dat! Ik holde meteen terug naar huis om een fototoestel te halen. Toen ik terugkwam waren ze natuurlijk weg. Maar wat er toen gebeurde! Van een boerderij kwam een dier mijn kant uit. Ik stapte van mijn fiets, en zag een groot, harig beest met een zwart-witte kop over een zandpad kuieren. Hij liep op me af, stopte bij mijn fiets en keek mij aan. Wat ís dit, dacht ik. Ik had geen idee, zag wel dat het een magnifiek dier was. Daarna kwam er nog een moeder met drie kleintjes langs. Ook op hooguit een paar meter bij me vandaan.”
Dassen. Beeld: iStock
Nieuwsgierig naar de rest van het verhaal? Het volledige artikel vind je in ons november-nummer. Je bestelt deze gemakkelijk hier online én betaalt geen verzendkosten!
