Verhalen over reeën door lezers – laatste verhaal
In het extra dikke Roots zomernummer plaatsten we 5 mooie verhalen van lezers over ontmoeten met reeën. Op een eerdere oproep hiervoor kwamen zoveel brieven met foto’s binnen, dat we een deel ook online hebben geplaatst. Onderstaand verhaal sprong er meteen uit, maar te lang voor in Roots en zonde om ingekort te worden. Vandaar dit verhaal in zijn geheel in de laatste online ‘post’: Reekalfjes gered van de maaimachine.
Mijn ouders wandelen graag samen in de natuur. Met de camera om de nek en koffie in de thermosfles gaan ze vaak samen op pad om wild te spotten en samen te genieten. Als ze thuiskomen is het eerste wat ik hoor meestal hoeveel wild ze hebben gezien. Met schitterogen laat mijn moeder dan de miniatuur fotootjes zien vanaf haar camera. Als de foto’s eenmaal op de computer staan, moeten we ze allemaal nog eens bekijken. Prachtig! Een specifieke droom van mijn moeder was om ooit eens zelf een reekalfje te vinden.
Al wadend door het lange gras op zoek naar reekalfjes. Foto Christine Smit
Buitenkans
Mijn vader wilde natuurlijk graag mijn moeders droom waarmaken. Via via kende hij iemand die naast een veld woont waar vaak reeën lopen. Het gras is daar lang en reetjes verstoppen daar graag hun kalfjes als ze op pad gaan. ’s Avonds komt mama ree dan terug om haar baby te zogen. Dat kunnen ze doen, omdat hun baby’tje heel stil, opgekruld blijft liggen in het holletje in het gras. Hun kracht is dat ze zo klein zijn, zo stil zijn en ook nog geurloos zijn. Vijanden (zoals vossen) kunnen ze bijna niet vinden omdat ze niet kunnen ruiken. Eens per jaar wordt dat veld gemaaid door de boer. Dat laat de boer dan weten aan een kennis van ons, die voor het maaien het veld doorzoekt op verstopte reekalfjes. Al vier jaar wachten we op een kans om met onze kennis mee te lopen en dit jaar kon het dan eindelijk!
Door het lange gras
We klommen over het hek heen in het lange gras. Van tevoren legde onze kennis uit hoe we moesten zoeken. We zouden langs de randen van het veld lopen in een lijn met ongeveer 1,5 meter tussen ieder van ons in. We moesten heel goed kijken, want ze zitten goed verstopt en de kalfjes zijn kleiner dan je denkt. Ploeterend door het gras keken we goed om ons heen. Als je omkeek, kon je precies zien waar je gelopen had. En we kwamen op een aantal plekken waar we duidelijk aan het gras konden zien dat er vaker reeën liepen. We keken overal, soms duwden we het lange gras opzij, maar geen kalfjes. Voor de zoveelste keer keek ik onder een zoveelste pluk gras, naar het zoveelste kuiltje dat op een schuilplekje leek.
Daar lag dan echt het eerste hoopje reekalf! Foto Christine Smit
Reekalfjes gered van de maaimachine
Toen zag ik hem liggen. Dat was voor even het enige wat ik deed: ik zag hem liggen en ik bleef helemaal stil. Ik hoefde niet na te denken: is dit er echt één? Ik wist gelijk dat ik er echt één zag. Stiekem wilde ik het moment nog even voor mezelf houden. Mama zag me treuzelen en riep: “Heb je er één?!” Dat was op zich geen bijzondere vraag, want dat vroegen we de hele tijd al aan elkaar. Het verschil was, dat ik nu niet reageerde. Het beestje lag helemaal stil en het moment was ook even helemaal stil. Mijn stilte verraadde me en mama kwam er al gauw aan. “Heb je er één?” Ik knikte. Daar lag echt een hoopje reekalf. Nu kwam onze begeleider er ook aan. Hij deed plastic handschoenen aan en begon dotten gras te plukken om het beestje mee te pakken. Hoe schattig het ook is en hoe graag je het zou willen knuffelen, dat zou de dood van het kalfje betekenen. De moeder zal het verstoten als het naar mens ruikt. Daarom mag je nooit het kalfje aanraken en daarom pakken we het voorzichtig op met dotten gras. Bij het optillen komen de lange stelten van het kleine hoopje tevoorschijn. De begeleider legt hem rustig neer aan de kant van de weide. De moeder kan haar baby roepen, dus ze vindt het wel weer.
Het tweede kalfje was een zwart reetje. Foto Christine Smit
Tranen van verwondering
We liepen verder en we vonden er nog één. Dit keer een zwarte! Ik vond het knap dat iemand hem zag, want het was net een gat in de grond, zo zwart was hij. Het kalfje was iets groter dan de vorige en hij piepte toen hij verplaatst werd. Toen het op de grond gezet werd, rende het snel naar mama. Prachtig. We hadden mama al zien staan en een paar van de kudde. Ze blaften naar elkaar om het gevaar wat ze rond hun baby’s zagen lopen. Jammer dat we niet even konden uitleggen dat we ze hielpen. Op de weg terug deden mijn benen pijn en het werd steeds zwaarder om over het lange gras te stappen, maar het was het waard. Papa en mama en ik konden niet ophouden over hoe schattig en mooi de diertjes waren. Eenmaal in de auto vroeg ik: “Wie heeft er gebeden of we er één mochten zien?”. “Ik!” riepen we alle drie in koor. “Wie heeft er gedankt?!” vroeg mama, en weer konden we allemaal ‘ik’ zeggen. Het was prachtig en we wisten dat God het allemaal gemaakt en gegeven had.
Tekst Sara-Maria Smit Foto’s Christine Smit
Lees hier de vijf andere prachtige verhalen over ontmoetingen van Roots lezers met reeën. In het dubbeldikke zomernummer van Roots staan ook vijf lezersverhalen over reeën.
Daarin ook:
- Kleurrijke kijkers: blauwe ogen in de dierenwereld. Hier kun je vast 3 paar blauwe ogen bewonderen.
- Zomerwandelen op de Strabrechtse Heide
- 5x de grootste meren ter wereld
- Paradijsvogels in prenten
- Natuurommetje in libellenoase het Woldlakebos
- Fascinerende zeesterren
- Natuurtrektocht in De Maashorst
Pak ‘m dus mee uit het winkelschap of bestel ‘m hier eenvoudig online.
